Den altmuligman av Smørfjord

Vrijdag 10 april.
Vanmorgen bezoek van de vos, één foto is redelijk gelukt. Voor vandaag had vriend Bjørn ons getipt om sledehonden te gaan bekijken op de weg tussen Olderfjord en Havøysund. Die zouden daar ergens overnacht hebben en vandaag hun tocht vervolgen maar de Noordkaap.

Tijdens het ontbijt in de zon op de veranda belt Bjørn om aan te geven waar we precies moeten zijn. Na het ontbijt krijgen we een SMS dat het spul weldra van start gaat. Wij pakken in en gaan op weg. Op een parkeerplaats worden twee sleden bespannen met honden. In de verte wachten nog drie sledes. Bjørn is er natuurlijk ook al. Diverse honden krijgen een soort sokjes aan. Als ze in de gaten krijgen dat ze worden aangespannen is het gehuil niet van de lucht. Eénmaal aangespannen springen ze telkens op, ze kunnen niet wachten om te gaan rennen.

Dan is het zover, de twee sledes gaan het talud af en voegen zich bij de anderen die op de sneeuw en ijsvlakte wachten. We rijden nog een stukje door tot het punt waar de totale groep de weg gaat oversteken. Daar treffen we ook Geir op zijn sneeuwscooter, hij heeft ook een stuk of 7 poolhonden en gaat de groep een stukje volgen.

In de verte horen we het gehuil aanzwellen en 5 sledes komen snel dichterbij. Ze steken de weg over, de sluiter klikt en weg zijn ze weer. Het is vrij koud en de wind is vrij sterk. Wij rijden nog door tot Kokelv, gooien de tank weer vol en kopen nog wat laatste boodschappen.

Terug in Smørfjord is het tijd voor een kop soep, en ja de dag is niet compleet als Bjørn niet even langs is geweest. Hij geeft aan dat de beheerder van de website Finnmarkbilder, ene Bjørn (heten ze nu allemaal zo hier?) Hansen misschien ook nog even langskomt. We plaatsen nl. iedere dag een foto op deze site. Na een bak koffie vertrekt hij en gaan wij aan de wandel richting het haventje om te kijken of we een zeearend kunnen spotten.

Het licht is mooi de temperatuur aangenaam (het is met 5 graden met recht warm, maar nog geen zomerse dag zoals in NL). We maken een paar plaatjes van twee scholeksters en lopen verder. Dan stopt er een Mercedes Busje met daarin: Bjørn Hansen. Een ware Viking. Hij heeft nog net geen helm op met horens, maar verder...... Een ware Noorman, hij blijkt op de grote vaart te hebben gezeten en nu een business in brandblusapparaten te hebben. Hij wilde eens even zien wie de 'malle toeristen' uit NL zijn. Een hartelijke vent, hij heeft drie camera's in zijn auto liggen. Dan ben je op alles voorbereid. Hij is op de hoogte van ons volledige programma. B en B wisselen de nodige info uit...

Dat is wel hoe het hier werkt. In NL worden agenda's getrokken en moet elk bezoek gepland worden. We zijn meer met onze eigen beslommeringen bezig in onze steeds individualistischer maatschappij. Hier is dat anders. Er is meer sociale verbondenheid dat zich o.a. uit in er voor elkaar zijn, helpen en dus ook in frequente niet van te voren afgesproken bezoekjes om even te kletsen of gewoon te kijken of alles ok is. We zullen Bjørn nog gaan missen als we weer thuis zijn.

De zeearend laat zich niet zien en we lopen terug voor thee met chocolade, dat hadden we wel weer verdiend. Het wordt weer wat grijzer en er valt een enkele sneeuwvlok, de temperatuur is gezakt naar 2 graden. De 20 graden van Eindhoven en Maastricht gaan wij vandaag niet halen......
Na het eten is het licht prachtig om nog wat avondfoto's te maken, eigenlijk krijg ik gewoon het commando om er nog even op uit te gaan. Gezagsgetrouw gehoorzaam ik natuurlijk ogenblikkelijk (en hoef ik niet af te wassen). De luchten zijn idd heel mooi, de weerspiegelingen in het water van de fjord idem dito.

Net binnen zien we Edmund en Kristin aankomen. Ik help hem met het afladen van de sneeuwscooter. Vervolgens gaan we de oude sneeuwscooter ophalen waarvan de startkabel was gebroken. Voor Olderfjord linksaf een afgelegen pad in en bij het tweede huis rechts staat de gerepareerde sneeuwscooter te wachten. Er komt een zonderlinge, wat onverzorgde figuur naar buiten in overall en gevoerde muts op. Uit de onderlinge conversatie begrijp dat Edmund uitlegt wie ik ben. De man kijkt mij niet aan, ik geef hem geen hand. We laden de sneeuwscooter op de trailer en rijden terug. Het blijkt een op zichzelf staande man te zijn die zo af en toe wat klusjes doet en contact met andere mensen schuwt, alleen zijn zus en Edmund kan hij kennelijk verdragen. Zijn broer heeft hij jaren geleden verloren (verdronken tijdens het vissen in een van de vele meren). Daarna is hij dichtgeklapt en leeft hij van een uitkering. Ik zie mogelijkheden voor een nieuwe serie Scandinavische krimi's: den altmuligmann av Smørfjord.