Silo Hunting.

Zondag 8 oktober

En weer zijn we vroeg wakker (07:00 uur). Verhaal van gisteren afgemaakt en doorgestuurd aan de chef die het plaatst.

Maar op tijd ontbijten dan. In de grote zaal is ècht alles te krijgen. The affluent society wordt bijna niet beter verbeeld dan hier. Wij nemen gezonde havermout met honing, noten, cranberries en een soort kaneelmengsel. Vandaag maar even geen scrumbled egg, bacon en worstjes.... Een croissantje (ienieminie) gaat er ook nog in en een bagel. Koffie en sap en wij zijn voldaan.

We vragen de rekening en ik maak een geintje en zeg dat het 50 dollar kost...... A. zegt hoe weet jij dat? Wij krijgen allebei zowat een hartverzakking.... Dit is echt grof geld verdienen. We nemen maar wat fruit mee, twee bakjes yoghurt en cornflakes. Omdat het restaurant goed schijnt te zijn reserveren we voor 20:00 uur.

Het is inmiddels gaan regenen, de temperatuur is aangenaam, zo’n 21 graden.

Vandaag gaan we op jacht naar silo’s in combinatie met red barns. Typisch Vermont. Rijkdom is scheef verdeeld, ook in het liberale Vermont. Af en toe zie je onderkomens die bij ons het predikaat onbewoonbaar verklaarde woning verdienen. Daar wonen gewoon mensen in vaak vergezeld van een enorme hoop troep om het huis. Het huis lijkt meer een veredelde trailer. Aan de andere kant mooi onderhouden grote huizen, keurige lappen grond rondom. Campers zo groot als huizen met daarachter als aanhanger de gewone auto.

We leggen diverse silo’s en red barns (meerdere) keren vast. Route 116 en 73 voeren door scenic Vermont, prachtig. In Bristol kopen we wat chocolade bij de plaatselijke Shaw. Wat ook ju weer opvalt is dat de temperatuur in de supermarkt zowat op Poolwaarde is ingesteld. Onprettig koud. Er is nog heel wat energiebesparing mogelijk. We verbazen ons als we een jong stel om ca. 11:00 uur met enorme pizzadozen uit een diner/pizzeria zien lopen (lees waggelen). We rijden verder en op de junction van de 73 en 53 in Forest Dale staan een paar mooie silo’s. Er tegenover de Junction Deli. Het gebouw(tje) kan wel wat onderhoud gebruiken.... Het is wel in trek bij de locals. Regelmatig stoppen er auto’s. Een vrouw van werkelijk reusachtige afmetingen komt nauwelijks uit en later weer in haar auto....

Ondertussen is het mooi zonnig weer geworden. Goed voor de zonnepanelen die wij in deze staat voor het eerst zoveel zien staan. We zijn nog op zoek naar de Shoreham covered railroad bridge, maar vinden hem niet. Het laatste redmiddel wordt ingezet: gewoon even vragen. Na de duidelijke uitleg vinden we de brug. Geen railroad meer te bekennen.

Langzaam aan terug naar ons huisje. De zonsondergang van gisteren was er eentje uit de serie ‘once in a lifetime’. Vandaag is het veel minder spectaculair.
In spijkerbroek en shirt met korte mouwen melden we ons om 20:00 uur bij de main dining room (we hebben geen dress code gelezen in de informatiemap). Andere gasten zitten er opgedirkt bij en hier en daar krijgen we wat misprijzende blikken toegeworpen. Er zitten dan ook lui die het nodige poeha aan hun reet hebben hangen.

De zaal is (te) groot, niet bijzonder sfeervol en (te) koud (airco). Our waitress is een vriendelijke Vietnamese. We hebben trek en beginnen met Autumn bisque. Een heerlijke soep van appel, pompoen en cider. Dan volgt een stukje heilbot, ook voortreffelijk. We hebben zelfs nog ruimte voor een dessert. Koffie erbij en een gezellig praatje met our waitress. Veel van de personeelsleden overwinteren (werken dan) in Florida. Geld verdienen voor de familie back home. We zeggen dat de porties zo mooi passend (on Amerikaans). De chef kok blijkt van Franse afkomst te zijn, ziedaar de verklaring. Incl. wijn valt de rekening lager uit dan in Bar Harbor, not bad.