Don't tell my chef

Dinsdag 24 juni

Vandaag staat de etappe Honningsvåg-Kautokeino op het programma. De lucht is lichtgrijs en het is droog. Na een stevig ontbijt gooien we de tank weer vol en off we go. De route is voor een groot deel 'bekend'. We rijden nl. eerst terug naar Alta. Het landschap is gewoon adembenemend, zo mooi, divers en ongerept. Het wordt gelukkig ook steeds lichter en we zien af en toe een stukje blauwe lucht.

Het is zoals het spreekwoord luidt: na regen komt zonneschijn (maar voor hoe lang??). Bij Alta nemen we weg 93 naar onze eindbestemming van vandaag: Kautokeino. Hebben we al de nodige bepakte fietsers gezien, vandaag zien we iemand volbepakt op een behoorlijk formaat step al steppend over de weg gaan waar auto's 90 km per uur mogen........ Het landschap wisselt van een soort canyons naar iets wat het beste is te omschrijven als de Veluwe.

Kautokeino (Noord-Samisch: Guovdageaidnu) telt ongeveer 3.000 inwoners en 100.000 rendieren (deze vertrekken zomers naar de kuststreken, aha vandaar...). Een derde deel van de bevolking leeft nog steeds van het houden van rendieren, daarmee is dat de belangrijkste bedrijfstak van deze plaats.

Het inchecken wordt gedaan door twee vrouwen in plaatselijke klederdracht. We zijn ooit in de Von Trapp lodge in Stowe, Vermont (VS) geweest waar dames in Oostenrijkse jurkjes rondliepen. Variatie op een thema.

We krijgen het advies om op tijd te eten, er komt om 19.00 uur een groep busreizigers...... Zo gezegd, zo gedaan. Op het menu staat o.a. rendiervlees. Een soort ragout, goed te eten, maar geen topper wat ons betreft. Op de achtergrond horen wij lokale muziek in een volstrekt onverstaanbare taal, dat zal het Sami wel zijn. De groep busreizigers komt vrij snel na ons en wordt 'getrakteerd' op een optreden van een jongedame in traditionele klederdracht gestoken. Zij 'zingt' zo te horen wat coupletten (wij menen de tekst van de achtergrondmuziek er in te horen) en krijgt telkens warm applaus. Het is Joik een traditionele Samische zang. Gelukkig duurt dit alles niet lang.......

Wat ons opvalt in Noorwegen is dat in elke stad, dorp, of gehucht er verhoudingsgewijs heel veel kappers zijn. Je ziet de ene na de andere kapperszaak..... De kapsels van de Noren op straat, in hotels, musea en andere plekken zien er evenwel gewoontjes uit......
Wat ook opvalt is dat bij elk huis (waar een gezin met kinderen woont, zo nemen wij tenminste aan) er een trampoline in de tuin staat.....

Woensdag 25 juni

Vandaag niet al te vroeg er uit. Na het ontbijt gaan we aan de wandel. Het weer is goed, fris maar zonnig en wat witte wolkjes. Bij de receptie kregen we nog te horen dat het 's ochtends om een uur of zeven nog licht had gesneeuwd........... Het blijft gelukkig niet meer liggen. De winter kent temperaturen van -40 tot -45 graden en dat gedurende zeker november t/m februari. Daarna wordt het 'warmer'. Begin juni is alle sneeuw weg. Dit jaar is het uitzonderlijk lang koud geweest. Het voordeel daarvan is dat er geen mosquito's zijn, mooi mazzel.

Eerst naar Juhls, een zilversmid. Het Deens-Duitse echtpaar Frank en Regine Juhls vestigde zich in de jaren 50 in Kautokeino zie www.juhls.no
Je kan je het niet voorstellen maar toen waren er geen wegen in deze streek, en dus ook geen auto's. We krijgen een free tour van de jongste werknemer. Het echtpaar heeft in de loop van de jaren hun huis/werkplaats/winkel organisch laten groeien, telkens werd er weer wat bijgebouwd in een stijl die is terug te voeren op de natuur. Frank die inmiddels 82 is en erg ziek, is bezig met zijn laatste kunstwerk, een duim met tig duizend mozaïek stukjes die (o.a.) zijn vingerafdruk weergeven. Heel mooi en met de gedachte dat hij iets achter laat wat echt uniek en persoonlijk is. Regine is ook met een mozaïek kunstwerk bezig dat een hele wand van het huis beslaat.

's Middags lopen we naar het kerkje en bezoeken we het plaatselijke museum. Zo krijgen we een indruk van het leven van de Sami. Er is zelfs een gidsje in het Nederlands! We raken in gesprek met de vrouw (een Sami) die ons de tickets verkoopt. Het is in de winter zeker koud, maar het is een 'droge' kou en dat is 'goed te doen'. In het moderne leven zijn de ontberingen draaglijker, dat zeker, maar ondanks dat krijgen we geen spontane aandrang om naar dit gebied te verhuizen. We begrijpen dat ze hier ook al 'last' hebben van de klimaat veranderingen, regen in de winter, minder sneeuw... Dit is slecht voor het behoud van de rendieren.

Wegen zijn er pas vanaf de jaren 70. Nu zijn er twee tankstations en ook een autowasserette. Morgen maar even kijken of we ons (te) vieze vervoermiddel wat kunnen oppoetsen.

Aangezien we twee maal half pension hebben (er is in heel Kautokeino geen restaurant te vinden) eten we 's avonds weer in het hotel. De vriendelijke medewerkster presenteert ............ hetzelfde menu als gisteren. Beleefd hebben we om iets anders gevraagd (en gekregen), rendieren zijn mooie beesten zolang ze buiten in de wei grazen....

Het hoofdmenu is vis. We bestellen een glaasje witte wijn om dat smakelijk weg te spoelen. Vervolgens worden de (rode?) wijnglazen weggehaald....... Later komt de wijn, maar zijn er geen glazen. Omdat we aan een vier persoonstafel zitten, pakken we snel de rode wijn glazen die naast ons op tafel staan. Die worden lekker volgegooid met witte wijn (but don't tell my chef......, we won't......).