The Bridge

Woensdag 11 oktober

Koffers inpakken voor de volgende stop, maar eerst een continental breakfast. We houden het op Griekse yoghurt met noten, muesli en cranberries. Daarnaast nog een geroosterde bruine boterham met honing. Geen rye bread (letterlijk vertaald rogge brood) maar het ziet er niet zo uit, meer een veredeld soort bruinbrood. Als je dat roostert komt er een erg vreemde lucht vanaf. Paar bananen mee en op weg.

Eerst een klein ommetje rijden rondom Mirror Lake en nog even kijken bij Lake Placid (het meer, niet de plaats). Het is droog maar erg fris, zo’n 8-9 graden. Dan de tank volgooien voor net geen 30 dollar. Naast mij staat een 4x4 truck Dodge Ram nogwat met kennelijk een 6,4 liter V8....... die is voor 66 dollar waarschijnlijk volgegooid. Als je de specificaties opzoekt dan is het een snelle auto qua acceleratie, maar topsnelheid ho maar, te veel gewicht en luchtweerstand. Om over het verbruik maar te zwijgen, 15 mijl per gallon, zo’n 1 op 6...... en dan moet je wel rustig aan doen.

We rijden de 73 naar Keene, dan de 9N naar Elizabethtown en vervolgens willen we de 22 noord naar Essex nemen om met de pont over te steken naar Charlotte. We rijden de afslag net voorbij en komen in Westport terecht. We besluiten maar even een koffie te doen. We lopen een koffietent (JAMBS) binnen met schappelijke prijzen voor cappucino, 2 dollar 50 en raken met de eigenaar aan de praat. De zaak is net een week open. Hij komt uit Californië en heeft roots in Westport. Is enkele malen in NL geweest. Wij vertellen de USA, gezien door een Europese bril, een bijzonder land te vinden. Hij verontschuldigt zich voor de president die hij kwalificeert als ‘a complete moron’, de grote benzineslurpende auto’s (such a waste) en het kies systeem. Verder hebben we het over koffie. We krijgen twee espresso van het huis op voorwaarde dat we eerlijke feedback geven. Ze zijn erg lekker! We nemen er nog twee (voor eigen rekening à 1 dollar per stuk). Benji (Benjamin) helemaal blij. Een andere gast die hoort dat wij uit NL komen probeert ‘hoe gaat het met u’ uit te spreken, maar breekt zijn tong zowat op de harde G.

Vervolgens schuift er een mevrouw aan onze tafel die natuurlijk vraagt waar we vandaan komen: NL, really?? Yeah, really. De president en politici in het algemeen krijgen er wederom van langs. Zij vreest voor de toekomst van haar kleinkinderen met de oplopende spanningen tussen de USA en Noord Korea. Ze heeft de 1980 Olympics in Lake Placid als verslaggeefster bijgewoond en verslagen. Ze vertelde wat ins en outs van deze spelen door de keuze van bepaalde politici voor de busmaatschappij (voor het vervoer van de atleten) hebben diverse sporters hun wedstrijd gemist.....

Als we weggaan geeft Benji de tip om de Lake Champlain Bridge bij Crown Point te nemen i.p.v. de ferry. Die raad volgen wij op. We maken wat foto’s van de brug en omgeving en aan de Vermontse kant gaan we wat eten in het Bridge restaurant (thebridgerestaurantvt.com).

Je komt een soort halletje in waar een schrift ligt om je naam op te schrijven en met hoeveel personen je bent. Vervolgens zal je naar je tafel worden begeleid. Niemand te bekennen en binnen zijn nog een paar lege tafels. We lopen het restaurant in en wachten bij de kassa. Niemand te bekennen behalve de gasten. Dan komt er een licht gestresste vrouw met een soort Beatrix kapsel uit de keuken en we kunnen achterin plaatsnemen.

We nemen een (cold) Turkey sandwich op rye bread (niet geroosterd) en sla en tomaat (natuurlijk opgediend met een zakje chips..). Met moeite krijg ik de twee boterhammen op, A. laat driekwart boterham liggen. Lekker is anders en de eetlust wordt ook niet bevorderd door de mevrouw die aan de tafel naast ons zit. Waar wij een klant van de Junction Deli in Forest Dale typeerden als van reusachtige afmetingen, dan is dit ca. een factor 1,5 à 2 maal zo erg. Buiten op de parkeerplaats hijst zij zich met veel moeite in een Kia en rijdt weg.

Wij rekenen contant af want de kassa pakt de creditcard niet en de hele middag boeren we van de rye bread met turkey, yak.

In Manchester checken we in bij The Equinox. Dure business. A. geeft aan dat we speciaal hier zijn om (morgen) 12 oktober mijn verjaardag te vieren. We krijgen meteen een tegoedbon voor een drankje en een ontbijt. Ook reserveren we een tafel in het restaurant voor donderdag. De koffers brengen we zelf naar binnen.

We rijden Manchester nog even in, bezoeken een kookwinkel (Vermont Kitchen supply) en een fantastische bookstore (Northshire) en eten een bordje pasta bij Christo’s.

Terug bij het hotel parkeren we de auto zelf op de ruime parkeerplaats. Dat scheelt weer valet parking fee.......(waarschijnlijk rijden zij de auto hier ook naar toe...).