Rudolph

Donderdag 26 juni

Vandaag een korte rit naar Karasjok, de Sami 'hoofdstad' van Sapmi (Lapland) en vestigingsplaats van hun eigen parlement (met een raadgevende functie).
We checken uit met een Samische groet en betalen contant de rekening: ook in Noorwegen zijn er soms computerstoringen. De tank volgegooid en rijden maar. De wasserette bij het tankstation bestond uit een tuinslang, c'était tout, dus dat komt een andere keer.

Langs de rivier de Jiesjohka voert een weg van nog maar enkele decennia oud in ongeveer 130 km van Kautokeino naar Karasjok. We zien een toendralandschap met heuvels en lage berkenbossen.

Onderweg passeren we enkele gehuchten met onuitsprekelijke Samische namen.

• Govdavuohpenjárga
• Geaidnovuohppi
• Gárggoluobbal
• Coavddatmohkki

Waar we in NL nogal eens nette aangeharkte tuintjes zien, zien we hier vaak een ongeregelde bende om de huizen in die gehuchten.

Voor een bak koffie stoppen we bij Jergul Astu www.jergulastu.no
Bij het uitstappen valt direct de totale stilte op, slechts een enkele vogel laat van zich horen en op de achtergrond hoor je het stromen van de rivier. Dat zijn we in de drukke randstad niet gewend......

We raken direct in gesprek met de vriendelijke Samische eigenares. Zij is de vierde generatie die deze business runt. Kroonprins Haakon is er ook geweest en heeft zijn eigen 'eetgedeelte', speciaal voor hem gemaakt. Ook de koningin heeft Jergul bezocht.
Zij is zelf eens in Den Haag en Amsterdam geweest, drukke steden waar zij niet aan kan wennen. Te veel gestresste mensen die geen oog hebben voor hun omgeving.

Achttien kilometer voor de grens met Finland bereiken we Karasjok. De plaats werd in 1720 gesticht in een bosrijk gebied op beide oevers van de Karasjokrivier. In 1807 liet de koning er een kerk bouwen op de zuidoever. Het is het enige gebouw dat de Tweede Wereldoorlog overleefde.

We kunnen gelijk inchecken. Het dorp stelt niet veel voor. Het parlement ziet er aardig uit maar de mevrouw aan de balie is dat zeker niet, een beetje type zure ambtenaar, jammer.

De twee straten hebben we vlot gezien. Het Sami culture park is een echte tourist trap, daar trappen wij maar niet in.......

's Avonds gaan we eten in de Storgammen, het restaurant van het Rica hotel dat is gebouwd in de vorm van een grote Gamme of Samihut van gebogen boomstammen, berkenbast en turf. We zitten op zachte rendiervellen rond het haardvuur en krijgen als hoofdgerecht............ jawel, rendier stoofschotel (een soort hachée). Past wel bij de weersomstandigheden. Vandaag kwam de temperatuur niet boven de 7 graden uit......
Leuk dat haardvuur, alleen de afvoer van de rook is iets minder geregeld...... Ondanks ventilatoren hangt er een lichte mist in het restaurant. De bediening bestaat uit studenten die een paar centen willen (bij)verdienen. Alhoewel gehuld in iets wat voor traditionele Samische kleding moet doorgaan spreekt onze ober geen Samisch. Hij is van oorsprong een Zweed.

Even later lijkt een Nederlandse invasie plaats te vinden. We zien drie mensen die we ook al in het hotel in Kautokeino zagen (en die ook de boottrip gaan doen) en een NL groep cabrio rijders die een tour vanuit Cuijk naar de Noordkaap en terug doen. Zij hebben stickers van de Kiwanisclub op hun auto's.

Na het afrekenen ruiken we de rook in onze kleren. Toch maar even douchen....... Verder is ons maag/darmstelsel flink aan de slag met het rendiervlees............. Op enig moment gaat de telefoon..........
Of we tijdens het douchen de deur van de badkamer dicht willen doen want het rook/brandalarm ging af..............

Vrijdag 27 juni

Vandaag iets vroeger eruit. De rit naar Kirkenes (tegen de Russische grens) staat op het programma. We gaan via Finland, dat we al na zo'n 20 km binnenrijden. Eindeloos lijkt weg 92 door het Keevo nationaal park. Vervolgens een klein stukje E75 en dan over de 971 naar het uiterste NO puntje van Noorwegen. We rijden niet te snel om wildlife te kunnen spotten en jazeker, twee elanden staan een stuk van de weg af te grazen. Finland wordt ook wel het land van de duizend meren genoemd, wij snappen dat nu een beetje beter.

Af en toe stoppen we om wat foto's van het natuurschoon te maken. Ook hier valt de totale stilte op. Voordat we uitstappen wel eerst even met DEET insmeren want het stikt hier van de muggen (wie zong daar ooit ook alweer een liedje over........? Arrrggggghhhhhh!).

Vlak voor de grens met Noorwegen gooien we de tank maar even vol, de prijzen liggen hier op Nederlands niveau, lekker 'goedkoop' dus.......

De laatste kilometers voor Kirkenes enkele waarschuwingsborden voor overstekende rendieren. Tot twee keer aan toe moeten we inderdaad stoppen voor een kleine overstekende kudde.
Vlakbij Kirkenes wordt de bewegwijzering ook in het Russisch aangegeven. Er wonen en werken blijkbaar de nodige Russen. Zelfs de straatnaambordjes zijn (ook) in het Russisch. Militair gezien heeft Kirkenes nogal geleden in de Tweede Wereldoorlog.
Dat heeft te maken met het nabijgelegen Moermansk. Dat was de enige ijsvrije haven van Rusland, die niet door nazi-Duitsland was bezet, en daarom vitaal voor de geallieerden, die gigantische hoeveelheden voorraden en wapens vanuit Engeland en de VS naar Moermansk wisten te vervoeren over de Barentszzee. De Duitsers bouwden Kirkenes om tot een vesting met 30.000 soldaten. Kirkenes werd dag en nacht door de Russische troepen gebombardeerd (meer dan 300 keer). Een uitputtingsoorlog volgde in de winter van 1944, met duizenden doden als gevolg van de strijd en de bittere kou, waarna de Russen de Duitsers wisten terug te dringen. In oktober 1944 troffen de Russen een door de Duitsers volledig platgebrande stad aan.

Kirkenes is vandaag de dag bepaald geen mooie stad (Kirke = kerk, nes = schiereiland). Wij zouden hier snel een acute depressie ontwikkelen en dat heeft niets met het vandaag redelijke weer te maken. Twee 'winkelstraten' en dan hebben we het gehad. De stad mag blij zijn dat het het eind (i.c. begin)punt van de Hurtigruten is, dat levert nog wat toeristen op voor de twee hotels van het stadje. Ook de snelweg E6 vanuit Oslo heeft hier zijn eindpunt, je hebt dan bijna 2.000 km er op zitten. Wij zitten inmiddels aan zo'n 3.000 km (alleen Noorwegen).

Aangekomen in het Arctic Rica hotel worden we in eerste instantie vriendelijk begroet en geholpen. Terwijl het inchecken bezig is, wordt de telefoon opgenomen. Gelukkig volgt er nog wel excuus.
Op naar de kamer, simpel maar netjes...... Totdat we de badkamerdeur open doen. Onze neuzen worden 'verwend' met geuren die je normaal in achteraf portiekjes aantreft ...... Even alles met flink heet water van de douche doorspoelen helpt wellicht.

Om 18.30 uur gaan we aan de maaltijd. Bij binnenkomst van het restaurant leveren we weer keurig ons dinerbonnetje in (half board).
De ober haalt zijn baas erbij, samen bestuderen zij het bonnetje en vragen aan ons voor hoeveel personen. Ik zeg beleefd twee, want dat staat ook op het bonnetje.
We krijgen een tafel toegewezen en de menukaart wordt ons gepresenteerd. De drie Nederlanders die wij ook in Kautokeino en Karasjok zagen, zitten ergens anders aan een tafel. Ook zij hebben de menukaart. Plotseling komt 'de baas' er weer aan en grist de menukaarten zowat uit onze handen en roept u heeft immers halfpension, ja wij wisten dat wel.........

De drankjes komen vlot, ik zeg met 'kennis van zaken': "Een Mack bier uit Tromsø!"
Geïmponeerd door zoveel kennis antwoordt de chef, "Yes, my hometown!". Wij vragen wat hij dan in Kirkenes te zoeken heeft. "Een nieuwe uitdaging" zo luidt het antwoord. En dat zou blijken.

Wij wachten zeker drie kwartier op het voorgerecht. Ik informeer even bij de andere Nederlanders, zij zitten al net zo lang te wachten. De chef heeft het duidelijk niet onder controle...... Hij loopt driftig heen en weer tussen restaurant en keuken, maar effect lijkt het niet te hebben.
Even later komt hij zich uitputten in verontschuldigingen en zegt dat de kok nu voor ons aan de slag is. Het is allemaal een kwestie van miscommunicatie tussen de kok, de obers en hemzelf. Na nog een kwartier komt dan de eerste gang; een heerlijk stukje zalm met een fijne dressing. Pas mal.
Het hoofdgerecht laat gelukkig minder lang op zich wachten. Jullie raden het al Finnbiff oftewel rendier..............
Ik vraag aan de chef of het beest een goed leven heeft gehad. Hij antwoordt dat Rudolph dat zeker heeft gehad. Ik dacht al iets roods in het gerecht te zien, of waren dat de rode bessen? Het is overigens het beste rendiergerecht tot nu toe, smakelijk en mals. Nu maar afwachten hoe ons spijsverteringsstelsel hier mee omgaat........
Het toetje valt een beetje in het niet en desgevraagd melden wij dat aan de baas. Na het afrekenen vertrouwt hij ons nog toe dat het zijn tweede dag is. Na een paar goedbedoelde adviezen van mij gaan we terug naar de kamer.

Mijn doorspoel acties hebben (te) weinig resultaat gehad. De badkamer ruikt nog steeds naar een snelweg toilet dat enkele dagen niet is schoongemaakt. Op naar de resepsjon en een andere kamer gekregen met een gelukkig frisse badkamer.

Wij gaan ons voorbereiden op de bootreis van Kirkenes naar Bergen, dat wordt (ook) weer een hele belevenis.