Eric de Noorman

Zondag 15 juni.

Na de maag goed te hebben gevuld gaan we op weg naar Steinkjer. Wel eerst NOK 312 aftikken bij vertrek voor de lokale biertjes die we hebben genoten. Wij snappen nu waarom het een overwinningsbier heet ....

De route voert ons door fraaie natuur. De temperatuurmeter geeft 4 graden aan (incl. het symbool voor gladheid.......). Af en toe wat lichte motregen, maar dat mag de pret niet drukken. Ook maar weer wat Euro95 in de tank gegooid à omgerekend EUR 2,25 per liter.
We rijden langs Brekken, Hell (jazeker, en het was er niet warm), rijden onder Vaernes (het vliegveld van Trondheim) door en proberen een glimp van de Tirpitz op te vangen die in de Faettenfjord zou moeten liggen. Die is waarschijnlijk al weggeroest, want we zien alleen maar heel veel water.

Onderweg stoppen we om wat te eten en drinken en zie ik een forse spijker (naar later blijkt schroef) in het loopvlak van de linker voorband zitten. De bandenspanning is gelukkig nog goed. De regen wordt zo nu en dan wat steviger, maar in Steinkjer aangekomen breekt de lucht weer open.

We zitten één nacht in het Tingvold Best Western. Dit hotel staat op historische Viking grond. Na inchecken nemen we koffie en een wafel van het hotel. We gooien iets te veel beslag in het daarna overlopende wafelijzer met als resultaat een complete bende. De hotelmanager aanvaardt onze excuses en vindt het allemaal geen probleem (we zijn niet de eersten....). Uiteindelijk smaken de wafels prima en de koffie ook.

We lopen daarna kort door het redelijk nietszeggende stadje, een heel verschil met Lillehammer of Røros. Bij terugkomst staat er een bus met Grieks kenteken op de parkeerplaats. De chauffeur stapt net uit en als vanzelf raken we aan de praat. Dat het beter zou gaan met Griekenland is volgens de chauffeur onzin. Hij probeert het hoofd boven water te houden door vier maanden per jaar in Scandinavië reisgezelschappen rond te rijden, nu met een buslading Fransen, op weg naar de Noordkaap. In Griekenland verdient hij maximaal 875 euro netto per maand, nu iets meer.

Na het avondeten vraag ik Torgeir (de hotelmanager) of er in Steinkjer een bandenbedrijf zit. Dat is het geval; Vianor en nog dichtbij ook. Ik stuur een e-mail met omschrijving van het probleem naar de vestigingsmanager. Dezelfde avond nog komt er bericht terug dat ik maandagmorgen om 08.30 uur kan langskomen.

Maandag 16 juni

Na het ontbijt en uitchecken rap naar de Noorse Kwik fit (Vianor). Bij de balie wordt het begrip Viking nieuwe inhoud gegeven. Er staat een regelrechte afstammeling van Eric de Noorman. Een kloeke Noor met dito baard en kapsel incl. staart. Wij mogen direct naar binnen rijden. Daar staat de volgende Noorman die de zoon van James Hetfield (zanger en mede-oprichter van Metallica, samen met de Deen Lars Ulrich, er zit dus iets Scandinavisch in die band) zou kunnen zijn, incl. sikje en tattoos en uiterst vriendelijke misschien niet helemaal bijpassende stem.

Wij wachten rustig af, zien klanten komen en gaan en verstaan helemaal niets van de taal, er is geen touw aan vast te knopen. Ik doe een poging iets van de krant te begrijpen, maar kom niet echt ver. De vestigingsmanager vraagt geïnteresseerd wat voor motor in onze Audi ligt. Mijn antwoord wordt met veel instemming en goedkeuring ontvangen. Volgens mij bepaalt dit echter het te betalen tarief (zie hierna).

De band wordt gerepareerd en de zoon van James Hetfield vertelt triomfantelijk dat er een forse schroef van zeker drie centimeter in de band zat. Na betaling van slechts NOK 500 bij Eric de Noorman konden wij zeg maar afnokken. Ik veinsde nog een schrikreactie bij het horen van het bedrag, maar Eric vertelde dat Noorwegen nu eenmaal een duur land is en dat de regering overal een zware belasting op heft, ook op het repareren van autobanden. Jullie begrijpen het, veiligheid heeft zo z'n prijs (en gaat uiteraard voor alles).

Wij sturen om ca. 09.15 uur de tevreden snorrende auto richting Mosjøen, de volgende stop. Voor onze ogen en camera's ontrolt zich een fantastisch landschap, lichte motregen en felle zon wisselen elkaar weer af. Af en toe rijden we door plaatsjes die bestaan uit een paar luttele huizen met niets in kilometers omtrek. Met in onze verbeelding de winters die hier kunnen huishouden lijkt wonen in dergelijke omstandigheden toch geen onverdeeld genoegen.

Door de duizenden en duizenden bomen zien we soms spreekwoordelijk het bos niet meer. Grote meren, watervallen en plekken die voor de sportvisser een waar walhalla lijken, komen voorbij. Op diverse bergtoppen ligt nog sneeuw. We zien zowaar een eland grazen!

Dichter bij Mosjøen wordt het weer helaas slechter, we maken nog wat foto's van het heel aardige oude centrum en daarna aan het diner, dat vandaag weer inclusief is. Dat dan weer wel.
Het eten was erg goed! Lekker glaasje witte wijn erbij en we zijn nu NOKkie vol.